Het mooie aan getrouwd zijn met een privé-heilige is dat je af en toe mag meekijken in de keuken van een collega. Een paar keer per jaar komen die heiligen en geroepenen bij elkaar om van elkaar te leren, met elkaar te delen en gewoon gezellig samen te zijn. Maar vandaag mogen de vrouwtjes, de steunpilaren door dik en dun, achter, of voor hun man – ligt eraan hoe pittige de dame is – aan trippelen. Het gaat vandaag om de vrouw. Ook een keer goed na 2000 jaar heen en weer gesteggel waar ze nou wel en niet mag staan en wat ze wel en niet mag zeggen.

Maar vandaag heb ook ik spreekrecht. Ik mag een boekje opendoen over het zalige leven als predikantsvrouw en hoe je daar samen vorm aangeeft. In je huwelijk en in je bediening. Hoe je dat in je huwelijk doet had ik allang geleerd in de derde bij biologieles, daar doe ik natuurlijk geen boekje over open. Hoewel dat best interessant kan zijn, want hoe hou je een goed, sprankelend en passievol huwelijk als je man iedere avond de hort op moet? En ’s ochtends, dan wil ik werken. En je hebt ook nog kinderen. Ploegendienst dus in die bediening.

Spagaat
En zo kom je gelijk al in de spagaat waar ik wel meer vrouwen over hoor: jouw werk, leven, ambities, dromen versus de zijne. Heb je jaren gestudeerd, mooie diploma’s gehaald, geweldige werkervaring opgedaan, trouw je met een dominee. Je kunt net zo goed gelijk stoppen met werken. Wat een tijd, energie en geregel gaat daarin zitten. In de pauze toch maar eens advies vragen aan een andere dominee. Tenslotte krijg je zelden de kans om je hart even te luchten bij een eerwaarde anders dan je eigen man. Ik zit nog geen tien minuten en de tranen komen al. Hij is een goeie. We delen samen wat worstelingen, lachen en luisteren naar elkaar. Ik noem het nog net geen biechten. Maar hij snapt me. Hij snapt de vrouwen en hij snapt zichzelf. Zijn grijze haren brengen hem wat ervaring die ik als fervent haarverver nog mis.

Bemoedigd
Ik voel me gezien, gehoord en daardoor bemoedigd. Ik zie andere vrouwen ook praten, lachen en zakdoekjes wegmoffelen in degelijke tasjes. Even wordt alles om mij heen stilgezet. Ik zie kwetsbare mannen en dappere vrouwen die met vallen en opstaan hun weg zoeken in een leven dat bij tijde zo veel van hen vraagt. Ik word stil en ben trots op deze groep mensen die eerlijk, kwetsbaar en afhankelijk samen schouder aan schouder in volhardende tred achter de Herder aangaan.

Aan het einde van de dag dartel ik arm in arm naast mijn man richting de auto op weg naar ons eigen pastorietje.

Elise Alkema