“Zo’n kazerne is toch eigenlijk net een klein dorp!?!” floepte ik eruit. De zin begon als een constatering, maar ik wist ‘m nog net aan het eind om te buigen in een vraag. In zo’n totaal nieuwe werkomgeving is het maar de vraag of mijn waarnemingen altijd wel kloppen. Vaak blijkt het allemaal net even anders te zijn dan ik denk. “Ja, daar heb je gelijk in”, antwoordde mijn collega bevestigend. We wandelen rustig door op het immense kazerneterrein. Gelukkig, deze constatering klopte in ieder geval wel. Ik kom er als nieuweling steeds meer achter hoe lang het duurt om een totaal andere organisatie te leren kennen.
Ja, zo’n kazerne is net een klein dorp. Ons dorp. Met een groot hek er omheen en een slagboom ervoor. Je komt er niet zomaar binnen. Maar als je er eenmaal binnen bent, begeef je je in een andere wereld. Nou ja, wereld… zeg maar dorp. Het dorp heeft een eigen restaurant en een eigen sporthal. Een eigen dokter en een eigen tandarts. Een eigen postkantoortje, museum en bar. Er is zelfs een eigen wijkagent die de boel in de gaten houdt en bekeuringen aan foutparkeerders kan uitdelen. Alleen heet die in ons dorp geen wijkagent, maar marechaussee. Ons dorp is een cultuur op zich, met een heleboel geschreven en ongeschreven regels. Het leven is er vrij overzichtelijk en duidelijk. En veel dorpelingen lijken op elkaar. Kleding: camouflageprint. Karakter: zelfverzekerd. Hobby’s: sportief. Lievelingskleur: groen.
Maar wat als je niet zo zelfverzekerd bent, maar onzeker of verlegen? Wat als je niet zo sportief bent en de rest niet kunt bijbenen? Wat als je lievelingskleur niet groen, maar roze is? Wat doet het met je als je buiten de boot valt? Anders bent? Er niet bij hoort? Dat kan knap lastig zijn. Ik heb ontdekt dat er in het dorp zelfs een roddelcircuit is. Daar wil je niet in terechtkomen. Niets dorps is ons vreemd.
Het is een voorrecht dat ons dorp ook een dorpsdominee heeft. Er is een andere cultuur, die ik hier iedere ochtend regelrecht de poort in mag rijden. Dat is de cultuur van het Koninkrijk. Een cultuur van de nederigen, zachtmoedigen en barmhartigen. Een cultuur waarin bemoedigd, getroost en geluisterd wordt. Iedere dag mag ik de cultuur van Gods Koninkrijk de groene defensiecultuur binnen brengen. En heb ik als dorpsdominee de mogelijkheid om overal binnen te stappen. Een kantoor, sportzaal of vergaderruimte. Bij commandanten of militairen in opleiding. Om te temperaturen hoe het gaat. Te kijken of ik iets kan betekenen. Iets van die Andere cultuur te laten zien.
“God zij met u!”, schreeuwde een sergeant van een afstand grappend naar me toe. “Hahahaha… ja, God is ook met jou!” schreeuwde ik hem lachend terug. Precies. Daar doe ik het voor.
Harold Velten is namens de ABC uitgezonden als krijgsmachtspredikant. Hij is verbonden aan het 44ste pantserinfanteriebataljon in Havelte.